Week 2

Layout

Dit is gewoon een 3 kolommen layout met footer en header.

De breedte heb ik aangpast  anders worden de fotootjes zo klein.

Ik heb er allerlei kleurtjes van gemaakt zodat je precies kunt zien hoe de randen van de div's lopen.

De css staat gewoon weer in de Head.

Om kleur in de linker en rechter kolom te krijgen heb ik een bg plaatje gemaakt dat precies in de container past, met repeat-Y.
Als je de achtergrond van een sidebar een kleurtje geeft, gaat het kleurtje niet verder dan tot waar er tekst staat, vandaar.

Goree

We maakte met de auto een uitstap door de Senegal-delta.
Verder naar het Nationaal Park van Djoudj, een moerassige zone en een paradijs voor trek- en watervogels.
Met een bootje varen we tot de nestplaats van de pelikanen (de grootste verzameling pelikanen in Afrika, soms tot 7000 exemplaren).
Voor de stad ligt het eiland GOREE,
het vroegere slaveneiland vanwaar miljoenen slaven naar Amerika werden verscheept.
Het is nu bewaard als
Unesco-monument.

Op de boot tussen de Senegalese hoofdstad Dakar en Gorée kijken de senegalese bewoners de blanke medepassagiers al net zo schaapachtig aan als andersom het geval is. Er hangt geschiedenis in de lucht, maar niemand weet nog even hoe daarover te beginnen.

Voor zwarte Amerikanen is het eiland een bedevaartsplaats geworden. In Senegal zijn zij gekomen voor de Black History Month.

Minstens zo ironisch is het om een groep blanken te zien die zoveel eeuwen later van een Afrikaan uitleg krijgt over de misdaden tegen de menselijkheid die wit tegen zwart beging. De wat oudere dames in het gezelschap hebben de zonnebrandcrème dik op de aderende huid gesmeerd. Een man met een videocamera filmt het bordje 'hommes', niet beseffend dat het hier het huidige herentoilet betreft. Het is allemaal ook niet eenvoudig te begrijpen.

In zijn kamer bij het slavenhuis doet de gids nog een poging het allemaal uit te leggen. De meeste teksten aan de muur zijn van zijn hand en getuigen van een poëtische geest die het pathos niet schuwt.

De meest prozaïsche, maar niet minder tot nadenken stemmende, tekst hangt bij een schilderij, waarop het slavendrijven felrealistisch wordt uitgebeeld. 'Hier wordt duidelijk', zegt het onderschrift van de gids, 'waarom Afrika achterstand heeft opgelopen in zijn ontwikkeling.'

Wat de gids niet vertelt, is dat de slavenhandel heeft geprofiteerd van zwarte Afrikanen die bereid waren hun soortgenoten uit de diepste binnenlanden weg te voeren en hen aan blanken te verkopen.

Ironie, opnieuw, maar dan van een wrede soort die niet past bij het monument voor herwonnen Afrikaanse trots dat Gorée nu is. 'Afrika heeft vergeving geschonken', vertelt verderop op het eiland een andere gids.
'Maar het is niet vergeten.'

Lac Rose

Het dankt zijn naam aan de kleur van het water, die rose-achtig tot mauve is al naar het moment van de dag. Dit is te wijten aan het feit dat de hoge zoutconcentratie het licht anders breekt en aan de aanwezigheid van rode plankton en microbacteriën. Door de hoge zoutconcentratie (300-480 g/l) is vrijwel geen leven in het water mogelijk en blijven baders in het water drijven als in de Dode Zee. Het meer is drie meter diep, waarvan anderhalve meter uit zout bestaat en anderhalve meter uit water. Het water komt ondergronds vanuit de oceaan onder de duinen door zodat het gezuiverd wordt.

Het meer heeft een oppervlakte van 3 km² en wordt omgeven door vier wijken: Khar Yalla, Khoss, Virage en Daradji. Sinds de jaren zeventig wordt hier door de bevolking aan zoutwinning gedaan. Ieder individu mag er vrij komen werken op voorwaarde dat hij zich aan bepaalde regels houdt zoals solidariteit en eerlijkheid. Het grootste deel van de arbeiders komen uit het buitenland: Mali, Benin, Niger, Guinee. Het zout wordt gewoon uit het meer geschept en in hoopjes op het strand opgestapeld. Ieder heeft zijn eigen zoutberg met daarop een bordje met zijn naam. De mannen halen het zout uit het water.

In de eerste plaats maken ze het los door met puntige stokken in de bodem te steken, dan binden ze een mand tussen hun enkels die ze vervolgens met het losgekomen zout vullen. Ze begeven zich tot aan hun borst in het water, goed ingesmeerd met een vetachtige substantie om zich te beschermen tegen de corrosieve werking van het zout. In één bootje kan één ton zout. Het vullen neemt drie uur in beslag. De boot legen gebeurt door de vrouwen, die daarvoor met kilo's zout betaald worden. Daarna wordt het zout aan handelaren verkocht, waarna het grootste deel naar het buitenland gaat. Er zijn drie kwaliteiten: de beste kan als keukenzout dienen, de tweede voor het inzouten van vis en de laatste wordt in Europa gebruikt om de sneeuw te doen smelten.

De Lac Rose heeft grote bekendheid gekregen door het feit dat de Rally Parijs-Dakar hier eindigde. Sinds 2008 niet meer i.v.m. de rebellen uit Mauretanië, zoals wij er zelf achter kwamen toen wij hier waren.

Hier op de foto lijken de mensen zwart, maar als je daar loopt zie je dat veel mensen helemaal uitgebeten zijn en verkleurd, je maakt mij niet wijs dat het gezond is om dit dag in dag uit te doen.
Voor de toeristen maken ze zout schilderijtjes, heel mooi.

januari 2010