St. Louis,
Ooit was het de hoofdstad van Senegal de plaats waar in de 18e eeuw de Fransen met de verovering van West-Afrika begonnen.
De middagzon valt op de dakpannen van de vervallen Franse gebouwen en gloeien in het oranje licht, de stad droomt van de oude glorieuze jaren en de palmen op de kade buigen in een flinke bries uit zee.
Nu is het een bouwvallige stad die teert op haar herinneringen en even haar rug strekt als de Muezzin tot gebed roept vanaf de vele moskeeën. Auto’s ratelen over de ijzeren boogbrug die het eiland verbind met het vaste land,(in de 19de eeuw werd deze eerste metalen brug in Afrika gebouwd) en verdwijnen in de wirwar van straatjes op het eiland en langs de koloniale huizen waarvan de meesten jammer genoeg niet meer goed worden onderhouden.
Rij je over de 2e brug dan rijd je door de kleurrijke maar ook vuile straatjes waar de meeste mensen wonen en alles ligt en staat te bakken in de zon, rij nog een klein stukje verder en je rijdt zo weer het strand op met z’n vier meter hoge golven.
St-Louis is gelegen op een eiland midden in de monding van de Senegalstroom en was de eerste hoofdstad van Senegal tot 1957. In 1659 vestigden zich hier Franse kolonisten en gaven de stad de naam Saint-Louis ter ere van 
Lodewijk XIV.
We vinden er nog koloniale regeringsgebouwen die in het begin van de 18de eeuw werden gebouwd toen de stad in opbloei was. De “Signaren” (rijke halfbloeden) financierden voor een groot deel de bouw van de kathedraal, een van de oudste gebouwen van de stad. Bij het typische visserskerkhof en de duinenrijen (Langue de Barbarie) wordt de stad van de zee afschermen.